دلم می سوزه ... هم برای خودم هم برای دوستام ... دلم می سوزه ... به خاطر زیباترین چیزهایی که به فراموشی سپرده می شند ... به خاطر عزیزترین چیزهایی که از بین می رند و به خاطر گل هایی که به سرعت پژمرده می شند ...

دلم می سوزه ... به خاطر جوون هایی که در اوج جوونی می میرند ... به خاطر انسان هایی که بیماری لاعلاج و دردناک می گیرند و به خاطر انسان هایی که در غم از دست دادن عزیزاشون می سوزند و ناله می کنند .

دلم می سوزه .. وقتی بچه های کم سن و سال رو می بینم که در حال گدایی هستند در حالی که هم سن و سال های اونا حتی معنی واژه پول رو به درستی نمی فهمند و در حال خاله بازی و گرگم به هوا هستند .

دلم می سوزه ... وقتی وضع فعلی جامعم رو می بینم و بعد بچه های ساده ای که به زودی وارد این اجتماع خراب می شند و اونا هم روز به روز خراب تر می شند .

دلم می سوزه ... وقتی دخترای ساده ای رو می بینم که اسیر دام افراد حیله گر می شند ... وقتی می بینم که چه بلاهایی بر سرشون می یاد ... وقتی که می بینم که چطور یک دختر به سادگی دل می بنده و بعد ها تاوان سنگینی برای سادگیش می پردازه .

دلم می سوزه ... وقتی دست یک نو جوون سیگار میبینم .. وقتی حماقتهای اونا رو میبینم که چه چیزهایی رو بهش رو می یارند برای اینکه ثابت کنند بزرگ شدند ... سیگار ، الکل ، مواد ...

دلم می سوزه ... وقتی میبینم اطرافم کسانی هستند که به نون شبشون محتاجند ... وقتی بچه ای به غذایی که می خورم با حسرت نگاه می کنه ... وقتی که زنی آلوده گناه می شه تا شکم بچش رو سیر کنه .

دلم می سوزه ... دلم می سوزه ...دلم می سوزه ...

دلم می سوزه از اینکه فرهنگ ، شرف ، عزت ، عصمت ، معنویت ، صداقت ، ایمان و وجدانمون رو ازمون گرفتند و به فراموشی سپردیم ولی دم نمی زنیم و ساکت نشستیم .

به راستی دلم می سوزه ... دلم می سوزه ...